Slangebæreren (Cato Isaksen #1) (2025)

Het begint bijna een spelletje te worden, denken de inspecteurs van de afdeling Moordzaken in Oslo mismoedig, wanneer zij op een kleine binnenplaats achter oude vuilnisemmers nu al het derde lijk op rij aantreffen. Ook nu weer wordt onder het lichaam van de dode man een kattenbelletje gevonden, waarop met kinderlijke potloodletters een regel uit een wiegelied staat geschreven: Nog slapen berk en heide, rozen, hyacinten.

De woorden sluiten aan bij de papiertjes die zij bij de vorige lijken hebben gevonden. Wiegeliederen hebben de taak om de toehoorders ervan een aangename nachtrust te garanderen. De wiegeliederen uit dit boek bezorgen hoofdinspecteur Ingeborg Myklebust en inspecteur Cato Isaksen echter menige slapeloze nacht.

Op @storytel zag ik opeens dat deze hele serie van Unni Lindell in een nieuw jasje is gestoken en de eerste twee delen kun je nu al lezen of luisteren. De cover sprak mij meteen al aan, dus vol goede moed begon ik aan dit deel.

Al vrij snel zien twee kinderen, door de brievenbus, een dode man in een woning liggen. Hij blijkt bruut vermoord te zijn en onder zijn lichaam ligt een papiertje met een regel tekst. Cato Isaksen wordt op deze zaak gezet en al gauw blijkt dat deze moord in verbinding staat met een andere moord. Ook hier is een papiertje met tekst bij het lichaam gevonden.

Je leest ook heel veel over het privéleven van Cato en ik vond hem een erg interessant personage. Ik zal niet teveel hierover uitweiden, maar hij heeft er nogal een zooitje van gemaakt en ik ben heel benieuwd hoe dat zich in de volgende delen gaat ontwikkelen.

Ondertussen was ik erg benieuwd naar de moordenaar, want deze maakt weer een slachtoffer en ook hij is wederom gruwelijk aan zijn eind gekomen. Na een tijdje dacht ik te weten wie het was, maar aan de andere kant zou dit ook weer te voorspelbaar zijn, dus je raadt het al... er komt nog een plottwist.

Ik moet zeggen dat dit eerste deel mij zeer goed is bevallen en ik ga dan ook heel erg snel aan 'Dromenvanger' beginnen!

Beoordeling: 4,0 ⭐

Veel schrijvers van crimi’s en detectives willen hun verhalen kracht bijzetten door er waanzinnig heftige gebeurtenissen en afgrijselijke moorden in op te nemen. Maar net zoals een lied niet per se mooier wordt door het veel luider te zingen, worden verhalen hierdoor ook vaak overschreeuwd. Dit geldt ook voor dit boek: een heuse seriemoordenaar die ook nog eens (spoiler alert!) in een climaxieus einde door een donker bos door de inspecteur op de hielen gezeten wordt terwijl de seriemoordenaar het kind van die inspecteur met zich mee sjouwt. Tsja. Wie gemakkelijk overdonderd wordt door heftigheden zal er vast danig van onder de indruk zijn. Maar bij mij wekt de hysterische verhaallijn vooral irritatie.

Datzelfde lukt de auteur met de bizarre hoeveelheid vreemdsoortige beeldspraak. In een poging door al het seriemoordenaarsgeweld ook nog poëtisch te zijn staat de auteur zichzelf toe om grenzeloos creatief te zijn met de beschrijving van wat personen ervaren, situatieschetsen en emoties. Dit is dusdanig overdadig en weinig subtiel dat indien het je niet irriteert alleen maar lachwekkend kan zijn.

Kortom: wie een bombastisch en luidruchtig detectiveverhaal zoekt dat, ware het kerstversiering, gelardeerd is met een overdaad aan bevreemdende beeldspraak grijpt bij dit boek niet mis.

Twee sterren met een positief puntje in de staart van het verhaal; daar zit zowaar een kleine plotwending die ik zelf niet had zien aankomen en daardoor verraste. Maar om daar nou het hele boek voor door te worstelen…

Het dertiende sterrenbeeld is het eerste deel in de reeks rond inspecteur Cato Isaksen. Het boek is al een oudje want de eerste uitgave verscheen reeds in 1996. Toch belette mij dit niet om het boek uit te kiezen want de korte inhoud intrigeerde mij door de kinderliedjes die erin verwerkt stonden. Het beloofde een mysterieus verhaal te worden. De covers van deze reeks werden bovendien herwerkt en spreken tot de verbeelding. Je ziet al meteen dat het om een Scandinavische thriller gaat door de duistere kleuren en de sfeer die er hangt. In het verhaal stuit Cato Isaksen op enkele lichamen waarbij op elk lichaam een stukje van een kinderliedje is achtergelaten. Cato zelf is zeker een interessant personage want hij heeft van zijn privéleven een waar zootje gemaakt. Genoeg voer dus voor de komende boeken! Het verhaal zelf bevat voldoende spanning en de personages worden voldoende uitgewerkt zodanig dat je er een band mee ontwikkelt. Je denkt op het einde van het verhaal te weten hoe alles in elkaar zit en dan volgt er uiteindelijk toch nog een twist. Een zeer prettig begin van deze serie. Ik beloon dit boek graag met 4 sterren.
https://elinevandm.wordpress.com/2025...

Vermakelijk, maar een literair niemendalletje. Lindell kan in de verste verte niet tippen aan Henning Mankell, eigenlijk kunnen alle Scandinavische thrillerauteurs dat niet. Veel gekeuvel over de (saaie!) familie van de saaie rechercheur, die hoofdstukken kun je zo skippen. De plot twist is lui, van het type gotcha: Lindell laat letterlijk alles wijzen naar iemand die totaal onschuldig blijkt te zijn op het eind. De dader is iemand die een paar keer terloops genoemd is. Godzijdank was deze nog verstoken van de tenenkrommende, irritante Mary Sue verderop in de serie.

Een erg zweverige misdaadroman. Goed verhaal, maar je moet wel houden van de schrijftrant.

Het verhaal is een beetje te realistisch en er zitten te weinig cliché's in. Die Cato Isaksen kan me ook maar matig boeien. Hoort een inspecteur niet een drankprobleem of minstens lak aan procedures te hebben? Gelukkig zit er tegen het einde een enorme wending in die alles grondig overhoop gooit (wel wat cliché nu ik er aan denk :) ). "Slangebæreren" is zeker geen slecht boek, maar van al dat realistisch misbruik en gezinsgeweld word je niet echt vrolijk en in vergelijking wordt zelfs "Witse" excentriek. Het vleugje "Dubbelleven" bracht wel wat pit.

De fout die ik wel eens eerder gemaakt heb, wilde ik nu niet maken maken: een boek met dezelfde personages lezen, terwijl het niet het eerste boek is waarin deze personages voorkomen. Dus is het eerste boek dat ik van Unni Lindell heb gelezen óók haar eerste thriller over inspecteur Cato Isaksen.

Het dertiende sterrenbeeld is een thriller. Maar dat niet alleen. Het is eigenlijk ook een roman. Deze combinatie vond ik goed gevonden. Zo leer je namelijk ook de personages waar het om draait goed kennen.

De thriller in het boek is goed van opbouw. En wordt ook steeds spannender. Als het plot in zicht is denk je zeker te weten wie de moordenaar is. Maar toch word je op het verkeerde been gezet. Dat is erg verrassend, maar zorgt er wel voor dat je je aandacht niet verliest.

De roman in het boek doet zeker niet onder voor de thriller in het boek. Op een boeiende manier worden de 'gewone' dingen van het leven beschreven. Maar er zijn ook aangrijpende en ontroerende momenten.

Zowel de triller als de roman zijn onmisbaar voor het verhaal. Beide zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en hebben grote invloed op het verloop van het privéleven van Cato Isaksen, maar ook op het verloop van het onderzoek.

Het dertiende sterrenbeeld is wat mijn betreft een erg goed boek dat me uitstekend bevallen is. De goede waarderingen die Unni Lindell hiervoor gekregen heeft, zijn volkomen terecht.

Gekocht in de kringwinkel
omdat de twee vorige, die ik van haar las, niet slecht waren.

Haar eerste misdaadroman.
Niet echt spannend want het is al heel vlug duidelijk, zonder dat het haar bedoeling is, wie de dader is. Maar wel goede beschrijvingen van de man die zijn gezin achterliet om een nieuwe liefde te volgen. Literaire, soms zelfs poëtische beschrijvingen van bos, berg en dal.

Rare combinatie, maar goede middelmaat.

Jag hade fått för mig att Cato Isaksen var en relativt populär kriminalkommissarie i deckarkretsar men så här i första delen av serien om honom känner jag varken respekt eller tilltro till honom. Han är absolut ingen mysig figur och jag samtycker inte alls till de val han gör utanför arbetslivet.
Själva fallet får mig att somna stup i kvarten och så värst spännande uppfattar jag heller aldrig att det blir.

Betyg: 2 frånvarande fäder av 5

Dette er den første boka med Caso Isaksen som etterforsker, og det merker jeg ganske fort. Selv om det er et bra plot, gode miljøildringer og karakterene er spennende, føler jeg ikke at jeg klarer å bli helt kjent med Cato, hvem han er som person, annet enn en politietterforsker som sliter i samboerskapet sitt fordi han er forelska i ekskona si. Noe som kunne ha bli interessant nok, men som er et slags underplot som jeg ikke får skikkelig tak i.

Jeg ga boka en sjanse og leste halve før jeg ga opp. Alt for mye utbroderinger om indre følelsesliv og tanker, og Cato Isaksen er ikke en figur jeg ønsker å bli bedre kjent med basert på det jeg leste. Ble rett og slett kjedelig. Følte ikke noe spenning eller oppbygging, bare mye surr og vanskelig å henge med i tankegangen til hovedpersonen. Kan ikke sammenlignes med bøkene til f. eks Hjorth & Rosenfeldt, Camilla Läckberg, Jan-Erik Fjell, Stefan Ahnhem, Trude Teige og Lars Kepler.

Op zich oké, maar mij iets te zweverig. Daarnaast was de ontknoping ook geen grote verrassing, dus geen Unni Lindell en inspecteur Cato Isaksen meer voor mij.

Helt ok krim. Ikke min favoritt av Unni Lindell.

This is my second book of Unni Lindell I have reading and I have to say I love her work

Inte en av hennes bästa, men helt okej. För mycket om relationerna mellan Cato och hans kvinnor.

Niet mijn ding. Het gaat zoooooooo langzaam, is niet spannend!

Bra story men alldeles för mycket återgivning av olika personees förvirrade tankar.

Seriemördare är sååå 1900-tal, och vem det är gissar jag efter halva boken. Men hon är bra på att bygga situationer och relationer, och på att forma trovärdiga gestalter. Och det håller en bra bit.

1 star for enjoyment. The second one is for the quality I can still see. Pretentiös, olidligt dyster och fruktansvärt tråkig.

Dit is het eerste boek met Cato Isaksen in de hoofdrol, inspecteur op de afdeling Moordzaken in Oslo.

In Het dertiende sterrenbeeld heeft Cato Isaksen zijn vrouw Bente en twee zoons Gard en Vetle verlaten voor de veel jongere Sigrid. Zij was zwanger en Isaksen ging met haar samenwonen. Inmiddels is het kind al een jaar. Hij probeert iedereen tevreden te stellen, maar dat lukt hem slechts ten dele. Hij is niet gelukkig. Hij mist Bente en zijn zonen. Hij kan niet kiezen tussen zijn vrouw en zijn vriendin. Daardoor is hij op van de zenuwen. Gard, zijn oudste zoon van veertien beschouwt zijn vader als een verrader die het gezin in de steek gelaten heeft. De bezoekregeling werkt niet en daar krijgt Isaksen veel mee te stellen.

Ondertussen worden er twee moorden gepleegd en de rechercheurs gaan op onderzoek uit. Onder het lichaam van de vermoorde mannen wordt een briefje gevonden met regels uit een slaapliedje. Hoofdinspecteur Myklebust en inspecteur Cato Isaksen hebben het vermoeden dat er een connectie is met een blijf-van-mijn-lijf-huis midden in Oslo. Maar wanneer nog een derde moord gepleegd wordt, weten de speurders het ook niet meer. Ook nu weer wordt onder het lichaam van de dode man een briefje gevonden, waarop een regel uit een slaapliedje staat geschreven: 'Nog slapen berk en heide, rozen, hyacinten'. De woorden sluiten aan bij de papiertjes die zij bij de vorige lijken hebben gevonden. De politie vermoedt dat er sprake is van een seriemoordenaar.

Cato Isaksen ontdekt dat zijn privéleven onaangenaam bij de zaak wordt betrokken. Uiteindelijk komt alles samen en wordt de vangst van de moordenaar een persoonlijke zaak voor Cato.

In Het dertiende sterrenbeeld verandert Unni Lindell in - soms - erg korte hoofdstukjes voortdurend van perspectief. De ene keer volgen we Cato, de inspecteur, dan weer wordt er vanuit Sigrid beschreven, zijn vriendin. Ook vanuit Bente, zijn ex- vrouw, en vanuit het perspectief van de moordenaar. Achter op het boek staat, dat niemand zo poëtisch kan schrijven over moord en misdaad en dat was in het begin voor mij wel even wennen. Soms vond ik de taal mooi, soms ook wat te veel van het goede.

Er wordt veel aandacht besteed aan de relaties van Cato Isaksen met zijn ex en zijn huidige vriendin. Je leeft mee met het wel en wee van Cato. Zijn twijfels zijn soms ontroerend. De personages worden beeldend neergezet. Het moordonderzoek is van ondergeschikt belang aan zijn leven. Dus meer een psychologische roman dan een misdaadroman. Toch vond ik het verhaal spannend. Desalniettemin een geslaagd misdaaddebuut, vooral omdat Unni Lindell bijzonder goed mensen van vlees en bloed weet neer te zetten. In de VN thrillergids kreeg dit boek destijds 4 sterren. Terecht naar mijn mening.

Helt grei krim. Og jeg ble lurt ndg hvem morderen er. Jeg synes Unni Lindell kan ta av for mye på å utbrodere følelser. Og så er jeg ikke blitt fan av hovedperson Cato Isaksen. Men det skal jo litt til å måle seg med andre krimhelter f.eks Harry Hole og Annika Bengtson som jeg er meget svak for

Tämä oli ensimmäinen Lindell jonka luin, joten multa meni vähän aikaa kirjailijan tyyliin tottumiseen. Lopulta kyllä pidin.

Loppuratkaisun oli ilmeisesti tarkoitus olla yllättävä mutta minä kyllä olin arvannut tekijän :)

I actually read this book in Dutch rather than in German.
The Dutch title is: Het Dertiende Sterrenbeeld.

Read this a few years back. Might start reading the entire series some time.
But, looking at my to-read list, I don't know when that'd be.

In de loop van het verhaal leek het een goed boek. Het einde is een beetje teleurstellend.

Aivan liikaa perhe-elämän jaarittelua, rikostutkinta sivuosassa.

De prachtige schrijfstijl tilt dit misdaadverhaal tot ver boven het niveau van de doorsnee politieroman.

De schrijfstijl was te kunstmatig ’poëtisch’ naar mijn smaak.

Tja, hm, lastig. Ik heb getwijfeld tussen 2, 3 en 4 sterren, maar ben toch voor de makkelijke middenweg gegaan. Het boek sprak me vooral in het begin weinig aan, de hoofdpersonage vind ik onsympathiek en het vele zweverige literaire taalgebruik (wat soms pagina's lang aan kan houden zonder daadwerkelijk iets toe te voegen aan het verhaal) was voor mij niet nodig. Daar staat tegenover dat ik het boek daardoor wel uniek vond, het plot was toch nog verrassend en de continue beschrijving van de persoonlijke kant van de hoofdpersoon verveelt ondanks de lage sympathie niet. 3* dus, en ik ga er nog wel eentje proberen van deze schrijfster.